Noga nie zawsze była extra, a i czasem wydawało mi się, że jestem niepotrzebny Alejandro, w sensie jak rozgrywaliśmy etapy, przez to mogłem się bardziej skoncentrować na próbowaniu odjazdów skoro nie było mnie stać na walkę w końcówkach.

Pierwszy Wielki Tour na którym było mało długich podjazdów, poza etapem do Francji. Również końcówki w większości krótkie, często sztywne podjazdy, wjeżdżane od dołu bardzo szybko, dynamicznie. Tym samym wyścig był szybki i nerwowy, ale przez to myślę ciekawy dla kibiców.

Kolejny Wielki Tour przejechałem szczęśliwie, chociaż… wracając z jednego z etapów samochodem, po stronie gdzie siedziałem, dosyć mocno uderzył w nas na skrzyżowaniu inny samochód i gdyby ekipa nie jeździła Volvo nie wiem jak by to się skończyło…a tak przesiedliśmy się do drugiego auta i w dalszą drogę.

Mam dwa tygodnie odpoczynku i regeneracji do Florencji. Cieszę się z powołania i faktu, że będą to MS w Italii.

foto: Graham Watson

Miałem małe wątpliwości po wczorajszym etapie czy jednak dziś Purito nie przeskoczy Alejandro na podjeździe bardziej podchodzącym pod jego charakterystyki. Wczoraj Katiusza ciągnęła bardzo mocno cały dzień, a Purito wygrał dosyć lekko.

Dla mnie był to ciężki dzień, jak i wczorajszy. Pewnie cieszyłbym się bardziej z wygranej Nibalego niż Hornera ale ten drugi pod górę pokazał, że na tej Vuelcie jest o klasę lepszy od pozostałych. Myślę, że powinienem przestać sobie wmawiać jak idzie ciężej, że z wiekiem może już nie iść tak łatwo jak kiedyś…

foto: movistarteam.com

Krzyk nóg ma to do siebie, że nawet jeśli jest czasem przerażająco głośny to słyszy go tylko ich właściciel. Dziś były momenty, że już miałem dość. Doskoczyć do odjazdu, ciągnąć, znów przeskakiwać i znów ciągnąć a później nie odpuszczać najlepszych. Taktyka? Zrobić dzień ciężkim możliwie jak się da. Na łatwej końcówce dwadzieścia parę sekund straty Nibalego dają morale ale przede wszystkim to jego powinien ten fakt zdołować.

Sobota deszcz i zimno, nie jakieś straszne, ale po tygodniach gorąca to nawet pięć stopni w ulewnym deszczu dało w kość nie jednemu. Mnie szkoda Ivana bo już dawno go nie widzieliśmy tak swobodnie kręcącego w górach.

Wczorajszy etap długi i na szczęście tylko jakieś 80-100km w deszczu, źle nie było.

Noga nie jest zła, ale nie specjalnie mam okazję by móc ciągnąć pod długie podjazdy, czyli robić to co najlepiej mi wychodzi.